Yirminci yüzyılın kitlesel ütopyaları başarısız oldu. Bu ütopyalara bağlanmış rüyalar hayaller de öyle. Yeni bir yüzyıla girdiğimiz şu günlerde sanayi üretiminin maddi kıtlığı aşmayı sağlayarak herkese mutluluk ve refah getireceği inancının yerinde yeller esiyor. Gezegenin bu süreçte uğradığı tahribatın ayan beyan ortaya çıkması ve sosyalizmin yenilgisi kolektif bir ütopya hayalini itibarsızlaştırdı. Artık ütopya sadece özel hayat içinde mazur görülebiliyor kolektif mutluluk kavramı ezici bir çoğunluğa hiçbir anlam ifade etmez oldu.
Buck-Morss Walter Benjamin'den aldığı "rüya alemi" kavramını hem kolektif bir zihin durumunun şiirsel bir tasviri hem de analitik bir kavram olarak kullanarak çöküş de denebilecek bu dönüşümün izlerini sürüyor. Yerleşik totalitarizm / demokrasi karşıtlığını reddedip Doğu ve Batı bloklarının rüya alemleri arasındaki tekinsiz benzerliklerin altını çiziyor sosyalist tahayyülün kapitalizminkine fazla sadık kaldığı için başarısız olduğunu gösteriyor. Bunu da geleneksel akademik metinlerin yaptığı gibi baştan sona kesintisiz akıp giden bir argüman geliştirerek değil son derece deneysel bir tavır benimseyerek yapıyor: Yine Benjamin'in icadı olan "diyalektik imgeler" kavramını yaratıcı bir biçimde uygulamaya koyarak 20. yüzyılın kitle ütopyasını ilk bakışta önemsizmiş gibi görünen küçük görsel ayrıntılardan tarihin büyük anlatısı içinde pek de bir yere oturtulamayan anekdot parçalarından hareketle kitle kültürünün görsel enkazını eşeleyerek sorguluyor.